fbpx

  • image

    Nabożeństwa online

    Przedstawiamy listę społeczności z całej Polski, które udostępniają transmisję lub retransmisję swoich nabożeństw w internecie

    Zobacz
  • image

    Nabożeństwa online

    Przedstawiamy listę społeczności z całej Polski, które udostępniają transmisję lub retransmisję swoich nabożeństw w internecie

    Zobacz
  • image

    Nabożeństwa online

    Przedstawiamy listę społeczności z całej Polski, które udostępniają transmisję lub retransmisję swoich nabożeństw w internecie

    Zobacz


2. Ireneusz Dawidowicz

irek.jpgIreneusz Dawidowicz ur. 21 września 1966 roku w Łodzi. 13 września 1981 roku, na wyznanie swojej wiary, został ochrzczony w zborze w Łodzi przez prezbitera Aleksandra Kircuna.

W 1988 ukończył Seminarium Teologiczne Polskiego Kościoła
Chrześcijan Baptystów z siedzibą w Warszawie. Od 1987 roku rozpoczął służbę misyjną i duszpasterską w zborze w Białymstoku w charakterze studenta-praktykanta, gdzie prowadził grupy domowe, spotkania młodzieżowe i udzielał się w pracy duszpasterskiej w baptystycznym Domu Opieki dla osób starszych. We wrześniu 1988 r. oficjalnie rozpoczął wikariat w białostockim zborze pod opieką prezbitera Andrzeja Seweryna. W 1990 roku został wprowadzony w urząd drugiego pastora zboru w Białymstoku, a po wyjeździe pastora A. Seweryna, we wrześniu 1991 roku objął funkcje pierwszego pastora i przewodniczącego zboru w Białymstoku, które pełni do chwili obecnej. W roku 1994, na wniosek zboru, ordynowano go na prezbitera za pośrednictwem posługi prezbiterów Piotra Dajludzionka, Konstantego Wiazowskiego i Andrzeja Seweryna. W latach 1995-1999 pełnił funkcję sekretarza Okręgu Białostockiego, a w okresie od 1999 do 2003 r. był Prezbiterem Okręgowym. Wielowątkowa służba, zarówno na skalę zborową, okręgową oraz ogólnokościelną, pozwoliła mu zdobyć różnorakie doświadczenie w służbie duszpasterskiej i misyjnej. Organizował konferencje, obozy dla dzieci i młodzieży. Prowadził nauczanie biblijne i wygłaszał ewangelizacyjne kazania, jak też służył recitalami i koncertami muzyki chrześcijańskiej podczas masowych oraz kameralnych kampanii ewangelizacyjnych w zborach baptystycznych, w kraju i za granicą (USA, Kanada, Izrael, Szwecja, Szwajcaria, Niemcy, Belgia, Anglia, Ukraina i Białoruś), na konferencjach różnych Kościołów ewangelikalnych (Kościół Chrystusowy, Wolnych Chrześcijan, Zielonoświątkowy…) oraz na spotkaniach ekumenicznych. Równolegle z powyższą działalnością założył w 2002 r., przy współpracy z Precept Ministry w USA, pierwszy w Polsce z ośrodkiem w Białymstoku Instytut Indukcyjnego Studiowania Biblii.

Ponadto zdobył doświadczenie w dziedzinie poradnictwa indywidualnego,
małżeńskiego, rodzinnego (w tym rodzin dzieci i osób niepełnosprawnych), osób przewlekle i nieuleczalnie chorych oraz osób starszych i umierających (Dom Opieki KChB). Na podstawie doświadczeń rodzinnych, procesu samokształcenia oraz własnej intuicji, prowadził także opiekę duszpasterską osób chorych psychicznie przy
współpracy z lokalnymi ośrodkami psychoterapii. Za pośrednictwem własnych praktyk zdobył też doświadczanie w dziedzinie aktywności administracyjnej, zbywał i nabywał grunty na rzecz Kościoła, prowadząc rozmowy w urzędach, korespondencję i dokumentację w tym zakresie.

W dziedzinie osobistej twórczości wydał dwie kasety z pieśniami o tematyce chrześcijańskiej pt. Jakto? (Wisła 1990) i Jesteś tu (Białystok 1995). W okresie swojej służby dbał również o sferę własnego rozwoju intelektualnego. Uczestniczył w licznych kursach i szkoleniach teologicznych w kraju i za granicą, a także podjął studia, które ukończył w 2004 r. WBST oraz w 2006 r. ChAT, uzyskując dyplom magistra teologii w zakresie pedagogiki religii i etyki.

Posiada rodzinę, żonę Grażynę – nauczycielkę języka polskiego w liceum, która jest jego wsparciem w wielu przedsięwzięciach duszpasterskich i organizacyjnych, wspólnie prowadzi grupę domową oraz uczestniczy w poradnictwie rodzinnym. Ma także troje dzieci, dwóch synów: Mateusza 17 i Konrada 15 oraz córkę Natalię 10 lat.
Jego pasją w zakresie służby kościelnej jest głoszenie kazań ewangelizacyjnych,
prezentowanie własnej twórczości muzycznej oraz niesienie pomocy duchowej za pośrednictwem różnorodnych form duszpasterskich.

Wizja służby Przewodniczącego Rady Kościoła

Dokument poniższy jest przekrojowym i ogólnym zbiorem niektórych poglądów, opinii oraz propozycji kandydata na przewodniczącego RK Ireneusza Dawidowicza, które po wspólnym przepracowaniu i akceptacji Kościoła oraz Rady mogą być wdrażane do realizacji. Składa się z siedmiu punktów z opisami.

Program rozwoju Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP wraz z koncepcją pełnienia urzędu Przewodniczącego Rady Kościoła.

1. Misja, cel i metoda.
Misją Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP jest kontynuacja służby pojednania człowieka z Bogiem za pośrednictwem różnorodnych form aktywności lokalnych zborów, organizacji kościelnych i poszczególnych wiernych.
Celem jest budowanie wspólnoty kościelnej w Duchu Chrystusowym, przygotowując wierzących do dzieła wzajemnego wsparcia oraz poszukiwania i doprowadzania do zbawienia współczesnego człowieka ginącego w beznadziei grzechu.
Metodą dążenia do powyższego celu jest stosowanie zasady: Kościół dla człowieka, a nie człowiek dla Kościoła, która po przez osobisty przykład oraz twórczą postawę poszczególnych Baptystów, przyczyni się do upowszechnienia w polskim społeczeństwie stylu życia naśladującego i uwielbiającego Jezusa Chrystusa.

2. Rada Kościoła
* Rzetelni współpracownicy oraz lojalni bracia wobec siebie nawzajem i całego Kościoła. Rada Kościoła najbliższej kadencji ma bardzo odpowiedzialne zadanie polegające na wdrożeniu w życie nowego Prawa Wewnętrznego. Tym razem Kościół będzie reprezentowany w sposób równorzędny, bowiem każdy okręg będzie miał
swojego przedstawiciela. Rolą poszczególnych radnych, jednak nie będzie tylko pilnowanie interesów własnego okręgu, lecz odpowiedzialność i troska o Kościół jako całość. Zadanie nie jest łatwe, gdyż potrzeb i problemów jest wiele, ale przy założeniu, że chcemy budować zespół lojalnych współpracowników możemy
osiągnąć sukces polegający na stabilnym i równomiernym rozwoju Kościoła.

* Podział zadań zgodnych z potrzebami Kościoła.
Zadania i obowiązki będą rozdzielane zgodnie z interesem ogólnym nie zaś okręgowym. Okręgi nie będą jednak pominięte, lecz ich korzyści będą powiązane z korzyściami całego Kościoła. Zadaniem Rady jest dbałość o równowagę pomiędzy okręgami w myśl nauki Ap. Pawła o tym, aby nadmiar jednych mógł wyrównać niedostatek drugich (II Kor. 8:13-15). Celem działań Rady w tym zakresie będzie wspieranie, a nie redukcja słabych zborów, czy okręgów.
Przewidziana jest możliwość rywalizacji między okręgami, głównie w kontekście biblijnej nauki o wyprzedzaniu się w okazywaniu szacunku (Rzym.12:10).

* Autonomia zborów i organizacji dla jedności KChB w RP.
Rada Kościoła z całym szacunkiem będzie respektować autonomię lokalnych zborów i innych jednostek organizacyjnych. Dołoży też starań, aby ta różnorodność ubogacała jedność i stała się ważnym czynnikiem rozwoju społeczności baptystycznej, a nie była przyczyną jej dezintegracji.

* Mądra aktywność ekumeniczna.
Żyjemy w kraju o długiej historii, bogatej kulturze i zróżnicowanej tradycji. Ich oczywistym elementem są Kościoły i związki wyznaniowe. Kościół baptystyczny za pośrednictwem Rady i lokalnych zborów poczyni starania, by budować, wobec polskiego społeczeństwa, własny wizerunek, godny zaufania, wolny od szowinizmu, ignorancji oraz fałszywej opinii o jedynozbawczości. W ten sposób stanie się przykładem poszanowania dóbr własnych jak i cudzych, a przy tym kierować się będzie zasadą misyjną Apostoła Pawła: dla wszystkich stałem się wszystkim, aby tak czy owak niektórych zbawić, a czynię to dla ewangelii, aby uczestniczyć w jej zwiastowaniu (I Kor. 9:22b-23).

* Twórczy udział w Aliansie Ewangelicznym.
Rada Kościoła utwierdzać będzie wśród Baptystów świadomość faktu, że nie
jesteśmy ciałem Chrystusowym samym w sobie, lecz tylko jego częścią.
Z tej pozycji zachęci Kościół do twórczego udziału w Aliansie Ewangelicznym, zgodnego z nauką Pana Jezusa o tym, że kto nie jest przeciwko nam ten jest z nami (Łuk. 9:50) oraz z poleceniem Apostoła Pawła, żeby dążyć do sprawiedliwości, wiary, miłości i pokoju z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca (II Tym. 3:22b).
Jako Kościół baptystyczny mamy bogaty potencjał, który w połączeniu
z Aliansem Ewangelicznym może stać się skuteczną siłą misyjną w naszym kraju. Jedną z form użycia tej siły może być wspólna ewangelizacja publiczna na skalę ogólnopolską. Jej projekt załączony jest do niniejszego dokumentu pt. Załącznik nr1. Chrystus dla Polski – ewangelikalny.

* Rozważne angażowanie się w inne działania między denominacyjne.
Świadomi zagrożeń szkodliwej nauki i praktyk ze strony pojedynczych nauczycieli oraz całych grup wyznaniowych, Rada Kościoła wykaże się dużą ostrożnością i rozwagą w podejmowaniu współpracy. Trzymać się będzie zasady Apostoła Pawła, by na nikogo rąk pochopnie nie wkładać…(I Tym 5:22), a po owocach rozpoznawać kwalifikacje do ewentualnej współpracy (Mat. 7:15-20).

* Powołanie i koordynacja służb ogólnokościelnych.
Różnorodność jest zaletą, a nie wadą, aby jednak doświadczyć jej błogosławieństwa należy pozwolić odmiennym dziedzinom służby Kościoła rozwijać się w swym własnym rytmie dla wspólnego celu. Zasadnicza część służby odbywa się w zborach, a dalsza w okręgach, pozostaje jeszcze jeden ważny obszar działalności jakim jest ogólna aktywność. Rada Kościoła powoła i ustanowi koordynatorów zróżnicowanych departamentów ogólnokościelnych, by wspierać starania lokalnych zborów oraz integrować je na skalę ogólnopolską.
Można tu wyróżnić następujące departamenty: edukacji i wychowania (dzieci), młodzieży, kobiet, ewangelizacji i misji, misji społecznej, muzyki, kultury itp.

* Umacnianie pozycji zborów.
Rada Kościoła chce pełnić rolę wspomagającą,
aby jeśli zajdzie potrzeba wspierać działalność lokalnych zborów. Wynika to z faktu, iż zbory są priorytetem Kościoła, gdyż silne zbory stanowią o sile całej wspólnoty Kościelnej. W praktyce, Rada w porozumieniu z okręgami zatroszczy się o to, by zredukować wakaty w zborach i zatrudnić wykwalifikowanych pastorów lub misjonarzy.

* Troska o pastorów i pracowników kościelnych.
Rada Kościoła mając świadomość, iż niezbędnym warunkiem tworzenia się silnego
i zdrowego zboru jest silne i zdrowe przywództwo, zwłaszcza w osobach pastorów. Otoczy zatem szczególną troską pastorów i innych pracowników Kościoła, aby ich służba stawała się siłą napędową rozwoju.

3. Pastorzy

* Profil osobowościowy.
Wiadomym jest, że optymalna wydajność pracownika następuje wtedy, gdy robi to, co lubi, zgodnie ze swoimi predyspozycjami oraz gdy jest do tego przygotowany. Z tej perspektywy należy spojrzeć na pracowników Kościoła i pomóc im określić
własny profil oraz umożliwić im drogę samorozwoju tak, aby osiągali optymalną wydajność swojej pracy, a co za tym idzie satysfakcję i oczekiwane efekty.

* Ścieżki rozwoju zawodowego.
Niezbędnym jest stworzeniewarunków dalszego, osobistego rozwoju pastorów, zgodnego z ich profilem. Mówiąc o profilach mam na uwadze trzy główne rodzaje
służby pastorskiej: duszpasterstwo, nauczanie i ewangelizację.
Naprawdę dobrze można zrobić tylko jedną rzecz na raz. My jednak przyzwyczailiśmy się sami jak i naszych pastorów do tego, że mają być omnibusami, przy czym, z nadmiaru obowiązków, nie są w stanie wszystkiego zrobić dobrze, a w rezultacie i tak nie zadawalają nas.
Fatycznie takie podejście do sprawy jest niebiblijne i zaprzecza protestanckiej idei powszechnego kapłaństwa. Już wystarczająco długo kultywowaliśmy tego rodzaju tradycję, dajmy zatem szansę specjalizacji pastorskiej i stwórzmy jej dogodne warunki, a po pewnym czasie oceńmy jej skutki. Jednym ze sposobów kreowania
tzw. ścieżki rozwoju zawodowego, może być zmiana formy konferencji pastorskich. Ta zmiana polegać może na tym, że oprócz wspólnego spotkania pastorów i wymiany doświadczeń będzie czas na specjalistyczne nauczanie w trzech głównych dziedzinach służby.
Nastąpi wówczas dobrowolny podział na grupy, a zajęcia odbywać się będą jednocześnie. Nauczanie może być prowadzone przez wysoko wykwalifikowanych nauczycieli z WBST lub na zaproszenie z innych ośrodków edukacyjnych z kraju lub zagranicy. Zadaniem nauczyciela nie będzie jedynie dzielenie się teorią, lecz wyposażenie słuchaczy w odpowiednią do potrzeb wiedzę i umiejętność jej zastosowania.
Nie wykluczone, że konferencje takie będą o jeden dzień lub więcej dni dłuższe, lecz myślę, że warto, gdy w perspektywie mamy podniesienie kwalifikacji pastorów. Poza tym, przy dobrej współpracy i WBST może programowo wyjść tej potrzebie na przeciw i zaoferować dodatkowe szkolenia.

* Sezonowa wymiana międzyzborowa.
Choć stanowimy niedużą wspólnotę wyznaniową, jesteśmy jednak, jako zbory, oddaleni od siebie i to nie kilometry nas dzielą, lecz nasz sposób myślenia o sobie
nawzajem. Krążą wokół nas obiegowe opinie i komentarze personalne, ale bardzo często niesłuszne, a czasem nawet krzywdzące.
Przyczyna jest prosta, prawie wcale siebie nie znamy, bo mamy mało okazji, by przebywać ze sobą. Sezonowa wymiana międzyzborowa może pomóc nam reintegrować nasz Kościół. Polegać może to na tym, że w uzgodniony przez wszystkie zbory jeden weekend np. jesienny, pastorzy (o ile pozwoli im zdrowie i sytuacja rodzinna) opuszczą swoje zbory i udadzą się do zborów wyznaczonych im przez odpowiedni grafik. Najlepiej będzie jeśli wyznaczone zbory będą spoza rodzimego okręgu, wówczas będzie okazja do prawdziwego zapoznania się.
W ramach tego projektu można będzie też sprawdzić efekty specjalizacji pastorskiej, gdyż przyjeżdżający pastor będzie mógł określi dziedzinę oraz temat, w których dokona posługi.
Braki personalne w tym projekcie, wynikające z wakatów, można będzie wypełnić, zapraszając wykładowców WBST. Koszty realizacji projektu, w formie zwrotu kosztów podróży i ewentualnej gratyfikacji, spoczywać będą na zborach. W przypadku ograniczonych możliwości finansowych małych społeczności (choć z doświadczenia; bywają najhojniejsze), zbory takie będą mogły zwrócić się do
własnych okręgów o dotację. Jeśli wymiana taka okaże się skuteczna można będzie zwiększyć jej częstotliwość np. raz na pół roku.

* Duszpasterstwo.
Pastorzy są tylko ludźmi i także miewają swoje słabe dni. Kto jednak zakosztował pracy pastorskiej dobrze wie, że czasem te dni zamieniają się w tygodnie, a nawet miesiące. Całe rodziny pastorskie potrzebują duszpasterstwa, nie tylko towarzyskich
spotkań z innymi rodzinami pastorskimi, lecz specyficznego spotkania opartego na zaufaniu, szczerości i dyskrecji. Brak rozwoju tej dziedziny spowoduje natężenie stanu wypalenia zawodowego, na które szczególnie narażeni są pastorzy, a czego skutkiem jest mało wydajna praca, a nawet rezygnacja ze służby. W tym celu niezbędnym jest powołanie okręgowych duszpasterzy, którzy w porę docierać
będą do pastorów i ich rodzin w sytuacjach kryzysowych.

* Ubezpieczenie od wypalenia.
Duszpasterstwo wśród pastorów musi mieć nie tylko aspekt teoretyczny i duchowy, lecz także materialny.
Musimy być tego świadomi, że zdarzają się takie okoliczności w służbie pastora i w życiu jego rodziny, które uniemożliwiają kontynuowanie służby na przestrzeni kilku tygodni, czy miesięcy. Bywają tego różne przyczyny i nierzadko niezrozumiane przez zbory z racji ich bardzo osobistego charakteru. Na nic się zdadzą usilne próby
poszukiwania zrozumienia w zborze, gdyż ujawnienie niekiedy pewnych przyczyn stanów kryzysowych pastorskiej rodziny, często może posłużyć całkowitej dyskwalifikacji pracownika. Potrzebne jest rozwiązanie, które stworzy zdrowy, ale chwilowy, dystans kaznodziei od zboru, a zborowi pozwoli na dalsze stabilne funkcjonowanie. Owy dystans będzie swego rodzaju zdrowotnym urlopem, nie obciążającym finansowo zboru, by w tym czasie ten mógł pokryć koszty
zastępowania swojego pastora. Natomiast wydatki wynikające z urlopu pokrywać będzie stworzony w tym celu specjalny fundusz zwany roboczo: Ubezpieczeniem od Wypalenia. Środki na ten fundusz pochodzić będą z uzgodnionej przez wszystkich pastorów comiesięcznej składki, którą odprowadzać będą na założone i kontrolowane przez Radę Kościoła subkonto w banku. Udział w tych składkach będą mogli mieć również indywidualni członkowie Kościoła, zbory i różne osoby prawne. O trybie przydzielania środków na pokrycie kosztów tzw. urlopu zdrowotnego decydować będzie Rada Kościoła na wniosek duszpasterza okręgowego. W okresie tak zorganizowanego urlopu duszpasterz w porozumieniu z
Przewodniczącym i Radą czynić będą starania, by ponownie umotywować
i przywrócić do wydajnej służby pastora.

4. Zbory

* Unia małych grup.
Tempo oraz intensywność współczesnego życia sprawiają, iż ulegają poważnemu spłyceniu relacje międzyludzkie.
Społeczność zborowa nie jest w tym odosobniona, czego skutkiem jest rosnący nominalizm w naszych zborach. Przestajemy się znać i poznawać na ulicach, a pojedynczy członkowie, nie mający krewnych w zborze, łatwo znikają niezauważeni. Jedna z propozycji, by zaradzić temu problemowi może polegać na zachęceniu do tworzenia małych grup wzajemnego wsparcia w obrębie jednego zboru. Małe
grupy stanowią bardzo skuteczną metodę zapobiegania samotności w tłumie, nie zauważonego zniknięcia oraz rodzącego się kryzysu wiary. Zbór zbudowany w ten sposób może być swoistą unią małych grup, których różnorodna forma zaangażowania może korzystnie ubogacić służbę misyjną i duszpasterską zboru, a przede wszystkim urozmaicić same nabożeństwa, gdy np. za część programu będą kolejno odpowiedzialne poszczególne grupy. Otwartość i troska wyrażona po przez grupy pozwoli na zastosowanie zasady: Kościół dla człowieka, nie człowiek dla Kościoła, czyli Kościół, który szuka człowieka i jest na niego otwarty, w miejsce Kościoła stawiającego bariery w dotarciu do Boga.

5. Misja

* Publiczna Ewangelizacja – lokalna i ogólnopolska.
Najstarsza i wciąż skuteczna metoda ewangelizowania jest publiczne zwiastowanie ewangelii. Z biegiem lat i całych wieków ukształtowały się nowe formy misji ewangelizacyjnej. Trzymając się jednak zasady Pana Jezusa mówiącej: to należy czynić, a tamtego nie zaniedbywać, myślę, że warto przywrócić i rozwinąć tradycje publicznych ewangelizacji.
Mogą one zaistnieć w różnym zakresie takim jak lokalny – organizowany przez jeden zbór, okręgowy i ogólnopolski. Jedną z propozycji w tym względzie może być załączony projekt ewangelizacji publicznej pt. Załącznik nr 2. Chrystus dla Polski - Baptystyczny.

* Misja społeczna.
Służbę Pana Jezus można opisać, parafrazując wersety biblijne (Mat. 11:5), w następujący sposób: karmił głodnych, leczył chorych i zwiastował Królestwo Boże. Jako współcześni uczniowie Jezusa, którym powierzona została, w miejsce Chrystusa, służba pojednania, powinniśmy iść w ślady naszego Mistrza. Jedną z
form naśladowania Jezusa w tym względzie jest misja społeczna Kościoła. Z jednej strony jest to po prostu praktyczna, czasem nawet nie werbalna ewangelia. Z drugiej zaś jawi się jako niezbędny fundament do werbalnej ewangelizacji, inaczej mówiąc środek budowania zaufania do Kościoła. Przy tej okazji warto, by misja społeczna
miała swój ogólnopolski zakres w formie konferencji, których celem może być zachęta do kontynuacji tego dzieła, wymiana doświadczeń w zakresie organizacyjnym jak i pozyskiwania środków publicznych z budżetu władz samorządowych.

* Misja zagraniczna.
Z chwilą wstąpienia Polski do Unii Europejskiej sytuacja społeczna i ekonomiczna w naszym kraju uległa radykalnej zmianie. Jej skutki widoczne są w rosnącej emigracji
naszych rodaków. Szacuje się, że w ciągu ostatnich trzech lat nasz kraj opuściło około 2 milionów ludzi, a około 500 tysięcy zamieszkało w Wielkiej Brytanii. Zaistniała więc potrzeba, a za razem konieczność przed jaką Kościół Baptystów w Polsce jeszcze nie stanął. Dotychczas my byliśmy miejscem, do którego posyłano
misjonarzy. Dziś pojawia się przed nami wyzwanie mobilizujące nas do podjęcia działań misyjnych wobec polskiej emigracji w Europie i na świecie. W tym celu został stworzony przykładowy projekt, który można zastosować w różnych krajach. Obecnie Unia Baptystów w Wielkiej Brytanii zapoznaje się z nim i przygotowuje do akceptacji.
Załącznik nr 3. Misja wśród Polaków w Wielkiej Brytanii.

* Misja wśród Żydów.
Kolejnym działaniem na wzór misji zagranicznej jest misja wśród Żydów. Część tej działalności ma miejsce w obrębie granic naszego państwa. Pozostała część za
wschodnią granicą. Nie koniecznie chodzi tu o stworzenie kolejnych odrębnych działań w tym zakresie, lecz o jednoznaczne stanowisko Kościoła wyrażone choćby tylko wsparciem pracujących w tej dziedzinie misji ewangelikalnych. Powołując się na naukę św. Pawła z Rzym. 9-11 jesteśmy winni to Żydom, gdyż to z nich wyszła
Ewangelia, a za pośrednictwem naszej misji do nich może wrócić, ku ich zbawieniu.

6. Edukacja i wychowanie

* Wyższe Baptystyczne Seminarium w Radości nie jest obcym ciałem
w Kościele, lecz jego strategiczną częścią; bowiem pełni rolę przygotowania
wierzących do dzieła posługiwania. Należy zatem dołożyć starań, aby Seminarium mogło być bliższe zborom odpowiadając na ich potrzeby choćby po przez przykładowo tzw. centralne szkolenia zaangażowanych członków zborów w zakresie następujących służb kościelnych jak: przywództwo w małych grupach, katechetyka, misja oraz zaawansowane nauczanie biblijne. Poza tym może służyć w formie indywidualnych programów samokształcenia pastorów w celu podnoszenia ich kwalifikacji itp. Wspomniane zbliżenie Seminarium ku zborom nie może odbyć się bez wrażliwości na potrzeby materialne naszej instytucji edukacyjnej. Warto więc zastanowić się nad programem regularnego dofinansowania, który przy odrobinie
dobrej woli może być stworzony w porozumieniu miedzy Radą Seminarium a zborami.

7. Finanse

* Reforma uposażeń pastorów i pracowników Kościoła na wzór innych Unii Baptystycznych w Europie. Pismo Święte uczy nas „…ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują z ewangelii żyli.” (I Kor. 9:14) oraz „…ten, którego się naucza Słowa Bożego, niechaj dzieli się wszelkim dobrem z tym, który naucza.” (Gal. 6:6). Sprawa
uposażenia pastorów nie jest kwestią ich silnej wiary, czy Łaski Bożej, to biblijny obowiązek Kościoła. Kościół z kolei ma różne doświadczenia i możliwości. Próbując jednak spełnić ten biblijny nakaz możemy skorzystać z doświadczeń bratnich unii baptystycznych np. Niemiec, czy Wielkiej Brytanii i stworzyć optymalny dla nas system zatrudnienia, pokrywania kosztów służbowych, wynagrodzenia oraz składek emerytalnych. W tym względzie jak i innym w zakresie obrotu funduszami Kościoła można poprosić o konsultacje finansowe wierzących braci i siostry z branży biznesu i
ekonomii.

* Zachęta wierzących do ofiarności.
Podstawą finansowania Kościoła, którą jednoznacznie ukazuje Biblia jest ofiarność
poszczególnych członków wspólnoty baptystycznej wywodząca się nie tylko z portfela, lecz ze szczerego i hojnego serca. Próbując zachęcić do ochotnej i obfitej ofiarności należy odwołać się do dwóch głównych czynników takich jak rzetelna informacja odwołująca się do naszej logiki oraz empatia, inaczej mówiąc, zdolność
wczucia się w cudze położenie i wyobrażenie siebie na jego miejscu. Jest to niczym innym jak zastosowaniem drugiego wielkiego przykazania: Miłuj bliźniego jak siebie samego.

115

Kościół Chrześcijan Baptystów to ponad 115 wspólnot w całym kraju. Dołącz do nas!


 

Plan audycji radiowych i telewizyjnych

  • Służba Kobiet

    Zapraszamy do sekcji na naszej stronie poświęconej Służbie Kobiet w naszym Kościele. Aktualne informacje o konferencjach i wydarzeniach organizowanych przez Radę Służby Kobiet.

    Zobacz więcej

  • Służba Katechetyczna,
    Duszpasterstwo Młodzieży

    Młode pokolenie jest ważną częścią naszego Kościoła. Chcemy podkreślać rolę Boga w ich życiu i przybliżać je do Chrystusa od najmłodszych lat.

    Zapraszamy wkrótce

  • Wyższe Baptystyczne Seminarium Teologiczne

    Wyższe Baptystyczne Seminarium Teologiczne w Warszawie (WBST) jest wyższą uczelnią naszego Kościoła, stawiającą sobie za cel wszechstronne przygotowanie wyznawców Jezusa Chrystusa do służby chrześcijańskiej.

    Zobacz więcej

  • Wydawnictwo "Słowo Prawdy"

    Wydawnictwo "Słowo Prawdy" istnieje na rynku od 1925 roku i nieprzerwanie publikuje miesięcznik pod tą samą nazwą oraz książki, których celem jest lepsze poznanie Boga, zrozumienie Jego istoty, a także rozwijanie się w swej wierze i ciągłe doskonalenie.

    Zobacz więcej

Chrystus
Biblia
Nowe życie

O co chodzi baptystom?

Poznaj siedem wartości, którymi się kierujemy.
Więcej

Kim jesteśmy

Poznaj bliżej nasz Kościół
Wkrótce

Nasza historia

Sprawdź skąd pochodzimy i jaka jest nasza historia w Polsce i na świecie.
Sprawdź